كليات گياه شناسي

گزنه گياهي است كه از دوران   ماقبل تاريخ نيز وجود داشته  و مردم آن زمان از آن براي تغذيه استفاده مي   كردند و از خواص درماني آن اطلاع داشته اند .

جالينوس حكيم كه در قرن دوم   ميلادي زندگي مي كرده آنرا براي رفع سرمخوردگي و بيماير دستگاه تنفسي بكار مي برده   است .

گزنه گياهي است علفي و چند   ساله كه ساقه آن چهار گوش بوده و بطور قائم تا ارتفاع يك متر بالا مي رو د. اين   گياه در خرابه ها ،‌باغها و نقاط مرطوب كه چهارپايان از آن عبور مي كنند بحالت   خودرو مي روي ريشه اين گياه خزنده بوده و در ناحيه اي كه سبز مي شود كم كم تمام   منطقه را فرا مي گيرد .

ساقه اين گياه را پرزها و   تارهاي مخروطي شكل پوشانده كه در صورت لمس كردن ساقه بدست مي چسبد و پوست را مي   گزد كه توليد خارش و سوزش مي كند و شايد بهمين دليل آنرا گزنه ناميده اند .

تخم آن نرم ، ريز و تيره   رنگ  و مانند تخم كتان است قسمت مورد استفاده اين گياه برگهاي تازه ، ريشه   ف شيره و دانه آن است .

تركيبات شيميايي:

گزنه داراي تانن ، لسيتين ،‌اسيد   فورميك ، نيترات پتاسيم و كلسيم ، تركيبات آهن درد ، ويتامين C و   نوعي گلوكوزيد است كه پوست را قرمز مي كند از سرشاخه هاي اين گياه ماده قرمز   رنگي بنام اورتي سين استخراج مي شود .

خواص داروئي:

گزنه از نظر طب قديم ايران   گرم و خشك است

1) گزنه مو را تقويت كرده و   از ريزش موي سر جلوگيري مي كند ، حتي در بعضي از مورد موي سر دوباره مي رويد .   براي استفاده از اين خاصيت 6 گرم سر شاخه ها و برگها و ريشه گزنه را بتنهايي و   يا با 30 گرم چاي كوهي در يك ليتر آبجوش ريخته و آنقدر بجوشانيد تا حجم مايع به   نصف برسد . شبها مقدري از اين مايع را به سر بماليد و صبح بشوئيد .

2)براي برق شدن و جلا دادن   به موها بعد از شستشوي