همانی جلوه کن که هستی

با دری گشوده به روی ذهن خویش زندگی کن.

وقتی از چیزی می‌ترسی و یا وقتی از چیزی اجتناب می‌کنی، باز کردن در و پنجره‌های ذهن برایت دشوار می‌شود.

به یاد داشته باش که آنچه از خلال آن در و پنجره‌های باز وارد ذهن تو می‌شود، دقیقا همان چیزهایی است که تو به آن‌ها نیاز داری، دقیقا همان چیزهایی که تو از پس آن‌ها بر می‌آیی، دقیقا همان چیزهایی که می‌توانند آزادت کنند.

وقتی به خود اجازه می‌دهی که گشوده باشی و بگیری، آنگاه، شادمانیِ شکوفایی عشق را در خود می‌یابی.

عشق حقیقی، مخاطبِ خود را انتخاب نمی‌کند. وسعت و ژرفای عشق حقیقی را نمی‌توان اندازه گرفت.

ما همه زندگی می‌کنیم تا به چنین عشقی برسیم. حالا، مانند یک کودک،‌ ذهن خود را باز کن، و با خود صادق باش؛ همانی جلوه کن که هستی.

حتی اگر در هر زمان یکی دو گام برمی‌داری، یاد بگیر که لذت ببری از شادمانی بالا رفتن از نردبام رنگین‌کمانی که به سوی آسمان رفته است و نخستین پله‌اش، باز شدن ذهن است.