فعالیت بدنی، قلب و سن شما را تغییر می‌دهد

با بالارفتن سن، قلب کوچک و ضخیم می‌شود و خطر ابتلا به نارسایی قلبی افزایش می‌یابد
پژوهشی جدید نشان می‌دهد افرادی که فعالیت بدنی خود را افزایش می‌دهند، تغییرات مفیدی را در ساختار قلبشان تجربه می‌کنند و این تغییرات ممکن است خطر ابتلا به نارسایی قلبی را کاهش دهد. در این تحقیق، پژوهشگران سوابق بیش از دوهزارو ٧٠٠ نفر را بررسی و تجزیه و تحلیل کرده‌‌اند. این افراد برای قلب خود در ابتدای تحقیق و بار دیگر بعد از ١٠ سال، آزمایش ‌ام.آر.آی داده‌اند. شرکت‌کنندگان که به‌طورمتوسط در ابتدای تحقیق تقریبا ٦٠ سال سن داشتند، همچنین پرسشنامه‌ای درباره میزان فعالیت بدنی‌شان در یک هفته را پر کردند.

محققان سپس چگونگی تغییر ساختارهای قلبی افراد در یک دوره زمانی را بررسی کرده‌اند و اینکه آیا این تغییرات با میزان فعالیت افراد در ارتباط است یا خیر. در اغلب موارد با بالارفتن سن افراد، دیوارهای قلب آنها ضخیم‌تر و حفره‌های قلب نیز کوچک‌تر می‌شود. دکتر «روبرتا فلوریدو»، متخصص قلب و عروق دانشکده پزشکی دانشگاه جانز ‌هاپکینز در بالتیمور، می‌گوید که این «قلب کوچک و ضخیم» خطر ابتلا به نارسایی قلبی را افزایش می‌دهد. نارسایی قلبی وضعیتی است که عضله قلب نمی‌تواند به‌اندازه‌کافی خون را پمپاژ کند تا نیازهای طبیعی بدن تأمین شود. به‌گفته‌ این پزشک، قلب کوچک و ضخیم، به‌ویژه خطر ابتلا به «بیماری نارسایی قلبی همراه با کاهش جهشی حفظ‌شده» (heart failure with preserved ejection fraction) را افزایش می‌دهد.

اختلال در شل‌شدن بطن چپ یا افزایش سفتی بطن چپ، باعث اختلال در پرشدن بطن می‌شود و ممکن است در افزایش فشار بطن چپ، فشار دهلیز چپ و فشار وریدهای ریوی نیز سهیم باشد. اختلال در پرشدن قلب در طی دیاستول، در اکثر بیماران مبتلا به کاهش عملکرد بطن چپ، باعث ایجاد علایم نارسایی قلب می‌شود.] او می‌گوید: «این به آن معناست که نارسایی قلبی به این علت افزایش می‌یابد که عضلات قلب سخت می‌شود، اما درعین‌حال عملکرد پمپاژ آن عادی است».

پژوهشگران دریافتند که با درنظرگرفتن میزان فعالیت‌های شرکت‌کنندگان در ابتدای مطالعه، افزایش بیشتر فعالیت بدنی در دوره‌ای ١٠ساله با تغییرات سودمندی در ساختمان قلب همراه بوده است. تغییرات شامل افزایش اندکی در حجم قلب و همچنین حفظ ضخامت دیوار قلب بوده است؛ به‌عبارت‌دیگر دیوارهای قلب ضخیم‌تر نشده بودند. به‌گفته «فلوریدو»: «این تغییرات می‌تواند از ایجاد قلب کوچک و ضخیم که با نارسایی قلبی همراه است، جلوگیری کند».

او در مصاحبه با لايوساينس گفت: «ما تغییرات مطلوبی در ساختمان قلب این افراد (که فعالیت بدنی داشته‌اند) مشاهده می‌کنیم». مطالعات قبلی نشان داده است که فعالیت بدنی خطر ابتلا به نارسایی قلبی را کاهش می‌دهد و مطالعات جدید نشان می‌دهد که این تغییرات مفید شامل «یکی از مکانیسم‌های فعالیت بدنی است که مانع از نارسایی قلبی می‌شود».

طبق اعلام انجمن قلب آمریکا، نارسایی قلبی در ایالات متحده افزایش یافته است و درحال‌حاضر حدود ٦,٥ میلیون بزرگسال در ایالات متحده با این بیماری زندگی می‌کنند. «فلوریدو» می‌گوید حدود ٥٠درصد از افراد مبتلا به نارسایی قلبی در عرض پنج‌سال از زمان تشخیص می‌میرند.

علاوه‌براین، هیچ‌گونه درمانی برای تشخیص نارسایی قلبی همراه با کاهش جهشی حفظ‌شده وجود ندارد که همین امر پیشگیری از این نوع نارسایی قلبی را مهم می‌کند. او مي‌افزايد: «به‌ویژه با رشد (موارد تشخیص) نارسایی قلبی و نبود استراتژی‌های درمانی برای نارسایی قلبی همراه با کاهش جهشی حفظ‌شده، لازم است تأکید کنیم‌ که به میزان فعالیت بدنی بیشتر اهمیت داده شود». روش‌های جدید تحقیق، تخمین میزان تغییرات مفید قلب را که مرتبط با میزان تغییرات فعالیت بدنی هستند، دشوار کرده است.

«فلوریدو» علت آن را توجه پژوهشگران به فعالیت‌های افراد در ابتدای دوره تحقیق می‌داند، به این معنی که اگر افراد در ابتدای تحقیق فعالیت‌های جسمی بالایی داشته‌اند، حتی اگر بعدا فعالیت خود را کاهش می‌دادند همچنان می‌توانستند نتایج سودمندی را ببینند. اما به‌طورکلی، داشتن فعالیت‌ زیاد افراد هم در آغاز مطالعه و هم در طول زمان آن، برای قلبشان بهتر بود. به گفته او با یک مطالعه تکمیلی می‌توان به‌طورخاص بررسی کرد که چه میزان تغییر در فعالیت‌های بدنی برای این تغییرات سودمند لازم است.

«فلوریدو» توصیه می‌کند افراد به دستورالعمل‌های منتشرشده در ایالات‌متحده درباره فعالیت بدنی مراجعه کنند که ١٥٠ دقیقه فعالیت متوسط یا ٧٥ دقیقه فعالیت شدید در هفته را تجویز کرده‌اند. این یافته‌های جدید در ماه نوامبر ٢٠١٧ در نشست علمی انجمن قلب آمریکا در آناهیم کالیفرنیا ارائه شده است.
www.livescience.com