شخص عصبی مدام یک چشم به خود واقعی اش دارد و یک چشم به خود ایده آلی. این دو را با هم مقایسه می کند و می بیند فاصله زیادی بین آن دو، یعنی آنچه واقعا هست و آنچه تصور می کند هست، وجود دارد.
بنابراین به شدت از خودش، از خود واقعی اش متنفر و منزجر می گردد و مدام در صدد شکنجه و آزار آن بر می آید. تحقیر خود هم باز به علت همین مقایسه است. توقعات زیادی و غیره ممکن از خود نیز به این جهت است که می خواهد به ه ...
علت ”عناد به خود” این است
شخص عصبی مدام یک چشم به خود واقعی اش دارد و یک چشم به خود ایده آلی. این دو را با هم مقایسه می کند و می بیند فاصله زیادی بین آن دو، یعنی آنچه واقعا هست و آنچه تصور می کند هست، وجود دارد.
بنابراین به شدت از خودش، از خود واقعی اش متنفر و منزجر می گردد و مدام در صدد شکنجه و آزار آن بر می آید. تحقیر خود هم باز به علت همین مقایسه است. توقعات زیادی و غیره ممکن از خود نیز به این جهت است که می خواهد به هر طریق شده خود را به ایده آل برساند و فاصله این دو ”خود” را پر کند.
در نتیجه بیش از حد توانایی و ظرفیت، از خودش انتظار پیشرفت و تعالی پیدا می کند. ترسش هم از دیگران بدین جهت است که مبادا او را خوب بشناسند و به واهی بودن تصورات ایده آلی او درباره خودش پی ببرند.
نويسنده كارن هورنای
محمدجعفر مصفا
كتاب تضادهای درونی ما